Joost Baars

antivogel, jij met in mijn taal geen naam,
mechanische amerikaan,

hoe komt het dat ik mij als ik jou zie
woestijnbewoner waan,

en jij de stad waarin ik leef
erboven zwevend

reduceert tot zand,
machtige hand

die levens neemt
waar weinig tot geen

water is, ik richt mij
dorstig in dit waterland

tot jou, je antwoordt niet,
extensie van wat minder naamloos

des te meer onzichtbaar is
en daarom monopolisch als de

dood, waar is je bzzzzzzz

als ik vanavond mijn gordijnen sluit,
het licht, wat slapeloos maakt uit-

schakel, herstellen op het oog
voor weer een dag

van waarde zijn in de woestijns-
economie, die jij daar,

demiurg, zo hoog
boven ons, korrels, schept en overziet?

 

 

 

de bureaulamp in mijn kamer
schijnt op een tak in Jou en daar-

door kijk Je mij
aan. Jij,

zinsbegoocheling, van niets
een redding, Jouw bestaan

nu even zeker
als het leven

van mijn vrouw.
wat wil Je nou?

dat ik mij laat beschijnen
met het licht dat Je

weerkaatst? waar
zie Je mij voor aan?

ik hield haar hart vast
in het ziekenhuis,

kuste haar gesloten ogen,
terwijl Jij uit Je schaduw

trad en aan haar voeten-
eind ging staan,

ontdaan. is dat
Jouw licht? dat zwarte

residu
dat nu

dat Jij

geast alvast
op onze lijven achterlaat?

 

 

Joost Baars (1975) is dichter, essayist en boekverkoper. Zijn debuutbundel Binnenplaats verschijnt deze week bij Uitgeverij Van Oorschot. Zijn werk verscheen in Tirade, Liter en Het Liegend Konijn, en hij werkte samen met de internationale improjazzgroep Boi Akih. Voor Samplekanon vertaalde hij eerder poëzie van Dorothea Lasky en Morani Kornberg-Weiss.

Comments

Ezra Hakze

Ik bevrijd een leeuwin uit de dierentuin
Zodat ik zelf in haar kooi kan zitten

Lees verder

Marieke Ornelis

ik ben groot, blond en prachtig
toch word ik geslagen met een knuppel

Lees verder

Ann Cotten

Continuïteit instrueert zonder woorden, via afkeer, verveling en een lange periode van vertrek. Woorden kunnen dat niet vervangen.

Lees verder

Samuel Vriezen

Wie gaan jullie zijn, onzichtbare vrienden, wezens die weten?

Lees verder

Sixtine Bérard

in de keuken hoor ik linoleum de dagen dragen / en in mijn vuist schuilt de aardbei en weer wordt de boreling op mijn schoot gelegd

Lees verder

Obe Alkema

Geen big deal, geen opwinding, en zeker geen grote verrassing. Werkelijk! Dat is ongeveer hoe het ging (zoals ik al zei).

Lees verder

Adriana Kobor

[verleidelijk] De gasleidingen onder
de Noordzee opgeblazen
[onbekende dader].

Lees verder

Rodante van der Waal

geboorte is haar kind nooit kwijt
maar soms is ze koud en traag
twijfelt ze over het juiste moment

Lees verder

Casper Burghgraeve

Onderzoekers zijn het er over eens dat ik in parataxis schrijf
Ze zien ook een link tussen dit en het syncretisme

Lees verder

Zindzi Tillot

Ik had een droom over Parijs maar ik kan me niet meer herinneren waarover hij ging

Lees verder