JUST THE TIP
Soms jouw eigendom.
De dichter schept in navolging van het beleid. Red deze zielige zeehond liever niet.
Ik hang van je af, doordat je van mij afhangt. Dat leerden we niet op de leerschool.
Tegenslag leerde ik omarmen.
Tegenslag is mijn leermeester.
In scherven valt het maanlicht. Ik bind het koord.
Pirateske aanrakingen slaan kapot tegen het korset.
Stuk voor stuk grijpen jarretelles zich vast. Menselijke gloryhole!
De gieren.
Hier ben je Oedipus, een muurbloempje.
Sequenties om over naar huis te schrijven. Dit gebeurt as we speak.
Tegenbeeld: kuuroord van opnieuw opgestarte Duitse glorie. Was Bonn nog maar Bonn, bedoel ik te zeggen.
Nostalgie ophoesten tot de mond vol as. Waar is mijn geile uniform gebleven?
Iets wat ik intuïtief aanvoel, wordt duidelijker als ik het verwoord.
In marteljurken paraderen.
Het klassenonderscheid rot pas weg als het lijk dat het heeft gedragen wegrot. Het vlees op het lijf spelden.
Gewillige gaysha, alles voor het oog van de man. Zowel Rijn als Griekenland modderen voort.
Op het vlammende asfalt branden mijn zolen. Dicht bij huis opent de goudader zich.
Een man van vlees en bloed, vol liefde. VVD-kleurig staat hij op de foto’s.
Woordje-doorfluisteren op het allerhoogste niveau.
De donkere vlek, een lekkage van bloed. Hemeltergende toespeling.
Hij stapt uit om Jezus te ontmoeten. Uitgestippelde productie.
Achterlijf om over naar huis te schrijven. Achterlijf dat schrijft.
De onverhulde minachting in onze moderne samenleving. Het is nog altijd december 1881.
Façades zien, je afvragen wat erachter gebeurt en die wereld zelf inkleuren.
Mijn werk zit erop.
Op de eerstvolgende vrijmibo deed ik het verhaal uit de doeken
met de satijnen grijns van Mark Cloostermans of Rutte.
Mark stond naast me.
Mark knikte.
Mark droop af.
Mark was bij me, toen ik de dag erop wakker werd. Behoedzaam ongepland, de vloed in deze wadi.
Wegwerplichamen. De restanten zijn geïntegreerd.
Ik hoor ze al opborrelen bij u aan de ontbijttafel, de grappen over hoe goed ze die functie van minnares vervulde
en zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn-op-je-knieën-zitten. Schuif die maar aan de kant hoor.
Amber (Rose, red.) laat zich niet gek maken en hijst zich niet in een tuinpak om de boel te verhullen.
Met een heel gevolg liep ze in 2015 de ‘Slut Walk’ in Los Angeles, een originele poging
totale vrijheid van kleding voor vrouwen op te eisen.
De sinaasappels overrijp, de takken van de moerbei zwaar van bessen. Een brandje langs de weg.
POWER OF THE CRUSH
Alle oorzaken en gevolgen laten zich heel gemakkelijk aflezen.
De consumptie hoeven we niet het zwijgen op te leggen als we het zo aanpakken.
Een zilveren werkhuwelijk dat weigert sleets te worden.
Peddelend willen we allemaal held zijn, beloningen incasseren.
Hij sliep tussen mijn borsten.
Ik heb mij nooit thuisgevoeld in de ideologische bovenbouw. De zoveelste uitglijder.
Dit is geen patroon, de situatie zoals die is.
Nu mijn koning op zijn rustbed ligt, zal ik op deze plek een altaar bouwen. Als boef koester ik hem.
Mijn koning ligt erbij alsof mijn koning zichzelf ziet liggen. Een voor de hand liggend niets.
Metaforen voor het hopeloze verzamelen. In symbolen duikt mijn leven onder. Humanere vormen van liefde,
tussen alle symbolen jouw hoofse aangezicht, precies en gedetailleerd.
Met de kennis dat we in de eeuw van het delen leven, kruip ik weg in de veilige details.
Hij kwam klaar zonder dat hij het doorhad. Een hooglied, op repeat.
Eerst de noodzaak, toen pas het verlangen. Het dode orgasme.
Het kind in ons voorgeprogrammeerde lichaam, de uitgestippelde productie volgen.
Behalve de vier buitenwanden, de fundering en het dak zijn er geen zekerheden in deze modulaire club.
Het geheim, intact, lag boven te slapen. Spieren als scheepskabels, mond als delta.
Ik kus de oorsprong, geheel naar de mode die ons toegeschreven wordt.
Onherleidbare herkomst van deze genetische perfectie.
Wij kunnen alleen gissen naar wat hij tijdens zijn hazenslaapjes zoal droomt.
Nou, daar zitten we dan, begin je een langzame anekdote.
Mijn bestaan gebeurt.
Ik heb mijn oog laten vallen als een bol sorbetijs. Ik ben omringd met objecten die ik niet kwijtraak.
Ik stuur altijd de perzik. Ik beeld me in dat het water aan mijn lippen staat.
In mijn handen houd ik de kaarten vast van een spel waaraan wij verplicht deelnemen.
We luisteren naar de lakens. Het verontrust ons dat we naar de lakens luisteren.
Omzwervingen van dick pics, als een jongensboek, helemaal nat van de tranen.
Nu de dag het duister inademt: het zinloze opnieuw zingeven met de bekende afloop.
Onder toezicht van de maan sloop ik de trap af. Sleur biedt zich aan, met zijn rug naar me toe.
Nieuwe mondingen, nieuwe beddingen, nieuwe noodzakelijke aanrakingen.
Kwestie van herhalingen, cyclisch als de tijdsperceptie van een kind.
Een sessie op de bank bij Dr. Phil. Nieuw heldendom, nieuwe imitaties. Ook dat nog.
Een aanhoudend opnieuw zinken van de Titanic.
Lijden loutert, wachtgeld loont.
De ietwat brave parel glanst dit seizoen in de hoofdrol.
Blij en afgunstig vergeten wij de andere wereld.
Niets draagt bij, niet de opleukende details, niet het dreigende verlangen, de feesten.
SLUIER
Hier wordt aan de toekomst gewerkt.
Enig uitzicht: het overkoepelende blauw, voornamelijk grijs.
Ontwerp voor de Vinex een gebouw, hoog en met de geschiedenis in zicht.
Sneeuw in de winter, sneeuw in de zomer.
Ik kan me niet vasthaken in de taal van deze wijk.
Ik verlang naar idiomen van andere plekken, andere tijden.
Ik wens het Polari, de roze lexica, de lavender linguistics.
Ik voeg roze lemma’s in.
Sneeuw in de lente, sneeuw in de herfst. De cirkel eindelijk rond, zo lelijk.
Ik heb de rol van kaartlezer op me genomen. Ik weet waar het hellende vlak begint.
Een lichaam in de kreukels, een blaastest.
Alles wat ik zeg, lijkt pretty straightforward.
Nog meer dan jij weet ik dat dit een sluier is.
Jouw steeds slechtere concurrentiepositie.
Spoedig ontbind ik het huwelijk met de Vinex. Op een zondag.
De jongste generatie ontdoen van zijwielen, de gemeenplaats ontdoen van haar virus.
Het duister buiten het lantaarnpaallicht missen, de verborgen economieën.
Ik taalde er niet naar.
Ik participeerde er niet in.
De start van de zelfstandigheid is aangebroken. Daar zorgde dit net vol gaten voor.
Geen nijd of coalities, want hier wordt aan de toekomst gewerkt.
Het voer hoeft niet opnieuw opgewarmd, hooguit iets meer geprakt.
Ik keer me nog eenmaal om naar het laboratorium.
Ik houd mijn witte jas aan, zonder verantwoording.
Huid demonstreert onvervangbare intimiteit.
Kruissteken in het deken van de geschiedenis, laks en hartverwarmend.
Alles in het zicht om mijn linguïstiek te rechtvaardigen.
Ik weet niet hoe ik het nog duidelijker kan formuleren.
Rücksichtlos de kraan dichtdraaien.
Mijn show is voorbij. De Vinex uit, dieper de Europese integratie in.
Ik probeer nog eenmaal het kobalt aan te raken.
Ik sus dat het elders even aanraakbaar, even aanwezig is.
Met het hier van de toekomst feliciteer ik mezelf.
Schud de kaarten.
