Maxime Garcia Diaz

hou op met in de honger wonen

 

slowly heating sweetened milk
to create a substance
similar to caramel.

Het lichaam begint te kloppen
misselijk zoals een carcinogeen hart
klopt of zoals        Het holt zichzelf uit.
Het vult zichzelf traag met zwellende rook
en je voelt je als een kale boomtak reiken
om een wolk, of om een gitzwart maagdenvlies
te perforeren

hay lugares inhabitables.

(de bus rijdt over avenida 8 de octubre,
een oude man struikelt, je ademt als een zieke hond,
of een spijkerbroek gedragen door een meisje van elf
dat niet naar school wil)

el nombre del padre
la topografía del hambre

Het lichaam zwijgt. Het lichaam weigert
uit te ademen,
schuimbekt. Golven slaan
tegen het gehemelte: alsof er nog nooit iemand
in de zee gelegen heeft,
naar de wolken keek, en zei: dit is wat ik wil worden.
Dit wil ik zijn als het donker wordt.

(de bus rijdt over avenida italia, iemand mompelt iets
over kilocalorieën, een huid die haartjes groeit
om zichzelf warm te houden
tijdens een zelfgekozen winter)

no quiero comer

Je krult op als een garnaal of
het opkrullen — iets dat verrotten kan
en dan verkruimelen.
Je waant jezelf onkruid, beseft
dat dit ook een soort narcisme is.
Het lichaam begint
zichzelf te annuleren

 

~

ik wil mijn lichaam groot genoeg
krabbend aan de wolken,
mijn koningshoofd

het eten van zonnen
dan het eten van zonnestelsels
dan het eten van mensen
dan huid, dan haar, dan bloedvaten
en aderen
die ik tot zaadjes kauw
zodat ik ze kan planten
onder mijn oppervlakte.

hay lugares inhabitables.

ik wil mijn lichaam groot genoeg
om zonnen op te eten en weer
uit te kotsen, om verse religies
te scheppen boven een wc pot.
haha    kijk mij verheerlijken.
verrukkelijk. vijf keer per dag.

gulzig eet ik as
om straks mijn veren uit te vouwen
om me voor te bereiden
op een herrijzenis

quiero que mi cuerpo tiemble como la tierra
no tengo ancestros
no tengo fuente
soy una cosa perforada y no tengo sombra

ik wil mijn lichaam levensgroot
als een jong huis, een oude woede
een atlantische oceaan. als een zon
die zichzelf zonnestelsel waant.
como una furia. como una violencia
als een lichaam.

 

~

most of the water
in the milk
evaporates
and the mix thickens.

in de zomer
kruipen er zachtaardige
spinnetjes in mijn mond
ze leggen eitjes
ze leggen uit
dat ze niet zoals vroeger zijn.
dat waren onze broers en zussen,
zeggen ze.

dat was ook mijn zusje, zeg ik
dat je hoorde huilen als een dier.
dat was ik niet
die gewelddadige mythe
die geboorte
in de mond van een geweer

 

Comments

Maxime Garcia Diaz (1993) is dichter en MA student Comparative Cultural Analysis aan de Universiteit van Amsterdam. Meer van haar werk is hier te vinden.

Pieter Van de Walle

je dacht dat ik overdreef toen ik zei dat mijn vijf kolibries
vijf verschillende voederbakjes nodig hadden
omdat ze elkaar anders met hun snavels de kop inslaan

Lees verder

Tim Bongaerts

er is weinig voor nodig
een korte ontkoppeling 
van je lichaam 

hoor je het bot kraken?

Lees verder

Simone Atangana Bekono

UHH,,,I AM SORRY I KNOW NOTHING OF FORM!!

er wordt veel over me gefluisterd
ik mis tucht dus ik vraag stergespreid om tucht

Lees verder

Yinni

GEGROET BODHISATTVA VAN HET AFVAL

Lees verder

Rozalie Hirs

ik doe mijn haar
[thema en variaties]

Lees verder

Angelika Geronymaki

diep in de aardkorst gaat de tektonische grens
gebukt onder een saboteur, voor hem het onderrijk,
anti-oceaan e.d.

Lees verder

marwin vos

de teksten opnieuw doorgenomen op de woorden

– zelfmoord

– moord/uitsterven

– weigeren

– joy

Lees verder

Yasmin Namavar

ik kniel voor de bloemen, de velgen
gebukt onder het lichaam
als ik opkijk
ligt er een kind tussen mijn benen

Lees verder

Alara Adilow

Dysforie diaspora dysforie mijn
en laat me daarna spreken
Met dit bijeengeraapte vocabulaire
van ingestorte dingen: steden ideeën idealen familie economieën.

Lees verder

Max Urai

De auteur wil de volgende personen en instanties bedanken voor hun hulp bij de totstandkoming van deze roman.

Lees verder