Marieke Winkler

 

RAUBVÖGEL

1.

Waarom hebben we vastgehouden aan onze namen? Wij zijn niet meer van onszelf.
Daar kwamen wij verdomd snel achter. Iedereen herkent hoe wij verzaken.
En hoe wij – wanneer wij stoppen met bouwen – vervallen in de relatieve traagheid
van een enkelvoudige naam. Dus?

We bouwen.

We hebben het beloofd met de bijl in onze hand. We zetten in op hogere ramen en
op scherpere contouren. We streven naar smalle torens, loopbruggen en glazen
deuren. We bevestigen een netwerk tussen ruwe palen en modeleren het tot een
gevederd plafond, zodat we opnieuw onze kop kunnen stoten.

Een dag is nooit noodzakelijk.

Onze gebouwen zijn dat wel.

Daarom mogen we onze materialen niet verwaarlozen. We schuiven ze
op een hoop bij elkaar.
We noemen het onze bouwvogel/Raubvögel.

 

2.

Je tekent een nutteloze cirkel om er vervolgens in te gaan staan.
Zo spring je van cirkel naar cirkel.

En als het regent, vang je de druppels op in je mond om ze uit te spugen boven de
bak met mortel. Eigenlijk heb je altijd dorst maar je schaamt je om te slikken.
Het voelt als verraad.

Zo, al springend en niet slikkend geven we onszelf een geforceerde vorm
van snelheid. Een mechanische beweging zou veel natuurlijker zijn, dat weten we,
maar we zijn hier in een camouflageland, in een steen-stijf-steppeland en
weigeren ons aan te passen. Dus?

We pinnen het doelzoekend oog op onze revers, want in ons eigen oogwit
hangt een zilveren pupil.

Van alles wat in contrast met onze gebouwen wordt genoemd,
gieten we onze rovende vogel-kathedraal.

 

3.

Als het eenvoudigweg een kwestie was van zware dingen tillen en weer neerleggen
dan hadden we er nooit zoveel tijd aan besteed. Een enkele beweging is weerloos,
maar een reeks is onweerstaanbaar. (Zodra je dit vaststelt ben je eigenlijk
al verloren.)

Fixatie nekt de mens.

 

4.

We grijpen de ijzeren platen en lassen ze als tompoezen aan elkaar. Iemand
schreef over een platte wereld, maar al het platte bij elkaar maakt de diepte.
We zien het voor onze ogen ontstaan.

Een van de ontwerpers noemde het ooit gekooide toekomst.

Hij zag twee mensen van een flatgebouw vallen. En twee vrouwen met dezelfde
naam die keken naar de vallenden. De ene vanaf de begane grond de ander vanaf
de zevende verdieping. Kamernummer 6. Nu noem ik toch een naam.

 

5.

Wij dachten dat we met geslepen messen rondliepen. Onze bijlen. Het bleken al
die tijd windlichten te zijn. Het waren de metalen gereedschappen van ons
groeiend en rinkelend bestaan.

We geven het op de verdiepingen te vergelijken.

We gaven het allang op om te tellen.

Wat we weten is dat het tijd is,
een belofte te ontvangen,
en wel een die wij kunnen verstaan

 

 

Marieke Winkler (1983) is literatuurwetenschapper en verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Zij schrijft recensiebrieven voor DW B en is redactielid van poëziepodium Perdu in Amsterdam. Zij woont in Utrecht.

Comments

Casper Burghgraeve

Onderzoekers zijn het er over eens dat ik in parataxis schrijf
Ze zien ook een link tussen dit en het syncretisme

Lees verder

Zindzi Tillot

Ik had een droom over Parijs maar ik kan me niet meer herinneren waarover hij ging

Lees verder

Shulamith Firestone

Het was niet dat ik bewondering voor haar had omdat ze Andy Warhol in de buik had geschoten.

Lees verder

Mia You

Ik houd de uren bij door het ene middel te gebruiken om bij het andere te komen. Ik ben nooit verslaafd geweest

Lees verder

Pieter Van de Walle

je dacht dat ik overdreef toen ik zei dat mijn vijf kolibries
vijf verschillende voederbakjes nodig hadden
omdat ze elkaar anders met hun snavels de kop inslaan

Lees verder

Tim Bongaerts

er is weinig voor nodig
een korte ontkoppeling 
van je lichaam 

hoor je het bot kraken?

Lees verder

Simone Atangana Bekono

UHH,,,I AM SORRY I KNOW NOTHING OF FORM!!

er wordt veel over me gefluisterd
ik mis tucht dus ik vraag stergespreid om tucht

Lees verder

Yinni

GEGROET BODHISATTVA VAN HET AFVAL

Lees verder

Rozalie Hirs

ik doe mijn haar
[thema en variaties]

Lees verder

Angelika Geronymaki

diep in de aardkorst gaat de tektonische grens
gebukt onder een saboteur, voor hem het onderrijk,
anti-oceaan e.d.

Lees verder