\\\
als het niet goed met je gaat, zak dan op een avond
in het weekend
in gezelschap van antifascisten af naar café moemoe
in de mjasnitskajastraat
en loop onder begeleiding van het kwade getoeter
dat achter je rug weerklinkt
de straat af richting centrum,
tot je uitkomt op het prachtige lege loebjankaplein
en bedenk terwijl je langs het fsb-gebouw loopt
dat wij hier op een dag zo langs zullen lopen
dat er van deze stinkende citadel geen steen overblijft,
loop de hoek om en verbaas je
dat de wacht aan ons geen aandacht schenkt,
ons bijna salueert,
loop naar de koeznetski moststraat
onder de kreten denis solopov vrij en dont-stop-antifa
merk met een lichte euforie op dat het centrum
vandaag aan ons toebehoort,
kijk toe hoe een kameraad een ijzeren schutting
omvergooit bij het fsb-gebouw,
hoe een politieagent op hem afvliegt, hoe omstanders
hem te hulp schieten,
loop de koeznetski moststraat verder af en vraag je af
waarom alles
vandaag zo verslapt is, ga met dertig man
brutaal de tverskajastraat op,
blokkeer het verkeer in één richting en wanneer er eindelijk
een politiecombi achter je rug opdoemt, neem dan de benen
via het tunneltje bij de jagerstuin
weet wel dat dit alles uiteraard geen wondermiddel is, dat
dit geen genezing brengt,
het is een autonome politieke daad, meer niet
dus als het niet goed met je gaat zal je vroeg of laat
toch naar een oplossing moeten zoeken
maar antidepressiva zullen niet baten,
sessies bij de psychotherapeut
zullen niet baten, boeken en cd’s zullen niet baten,
en evenmin zullen al die andere dingen baten
waaronder jullie je levens bedelven in de overtuiging dat
dit trieste lot het enig mogelijke is
voor de vrije mens.
Uit: ‘Ten oorlog tegen het stadhuis’, Alles is slecht, gedichten-essays-acties, Leesmagazijn, 2014
\\\
babbelzieke leraren en charmante stuntelige serveersters,
jonge nieuwslezers,
slaperige minzame ziekenverzorgsters,
en anderen,
alle anderen,
wie dan ook,
ik ga jullie niet allemaal opsommen,
hoe gaat het met jullie?
laat maar zitten.
ik wil even met jullie praten.
voelen jullie
wat er gebeurt?
vinden jullie ook niet
dat alles zo slecht nog niet is?
vinden jullie ook niet
dat onze tijd
altijd maar korter en korter wordt,
ook letterlijk:
dat hij samengeperst wordt
dat hij zich onbehoorlijk gedraagt
dat hij zich gedraagt alsof hij geen plaats meer heeft
voor woorden,
alsof hij de woorden weerlegt en oplost,
alsof het woord
dat jij nu uitspreekt
binnenkort geen klank meer heeft – alles verliest
zijn gedaante
alles belandt in de soep in een leegte,
zozeer dat je zelfs zijn betekenis vergeet;
misschien zal je binnenkort
niet alleen de essentie van wat ik hierboven schreef zijn
vergeten,
maar ook het geruis.
wat vinden jullie daarvan?
staan jullie daar eigenlijk soms wel bij stil?
is dat gevoel,
al is het maar voor één keer,
door jullie heen gegaan als een mes door de boter?
als dat zo is,
kom het me dan alsjeblieft vertellen
want mij is dat gevoel eerlijk gezegd vreemd
voorlopig heb ik zoiets nog nooit ervaren
hoewel ik er al vaak aan heb zitten denken
bij mij zit het zo:
hoe luider ik spreek,
hoe groter mijn innerlijke stilte is
hoe meer ik denk –
en als ik volledig ophoud met denken
dan komen er maar een paar woorden
(politiek, religie, dood)
uit mijn mond,
en daarna denk ik nergens meer aan.
een hele tijd lang wilde ik
dat niemand iets over mij wist,
en daarna wilde ik
dat iedereen mijn onwetendheid kende,
en dat iedereen die zou ervaren
als een bestraffing.
dat iedereen die zou ervaren
als een bestraffing.
nu heb ik de liefde.
nu breng ik heel veel tijd thuis door.
hoewel mijn huis de straat is,
en mijn taal die van de straat is,
en mijn vrienden
de mensen zijn die hier op de hoek
hun oude boeken verpatsen,
zonet heb ik me gesneden in de keuken
en ik schreeuw: liefde
ik houd van mijn vriendin,
ik houd van mijn liefde,
ik houd van haar als een nog jong,
al afgezwaaid mens, een veteraan, die
HET LIJF, DE KOP, DE TONG VAN EEN ANDER
uit zijn eigen lijf trekt als een splinter, als uit het vuur,
die zijn organen ermee bedekt: zijn hart,
zijn genitaliën of lippen,
en dit benoemt met de woorden ‘ik heb’, ‘ik geef me over’,
‘copuleren’, ‘neuken’, ‘naaien’,
‘HET VADERLAND,PJOTR,SASJA’ – ‘VLEES’
‘liefje’ of ‘ik houd’
babbelzieke leraren en charmante stuntelige serveersters,
jonge nieuwslezers,
slaperige minzame ziekenverzorgsters,
komma’s – ,,,, – sprekende vogels,
dagen,
kom naar me toe,
nu mijn vriendin op haar werk is,
kom,
kom naar me toe,
nu mijn vriendin op haar werk is,
KOM KOM NAAR ME TOE
VOORDAT DE FABELACHTIGE KRACHT
ONS UIT ONZE WERELDEN RUKT
EN HET VERTIKT OM ONS TERUG TE PLAATSEN
VOORDAT WE DE BERM IN WORDEN GESLEURD
LANGS WEGEN DIE NIEMAND OOIT GEBRUIKT.
zolang wij nog woorden voorstellen
betekent dit dat wij nog niet in komma’s uiteengereten zijn,
of eigenlijk zijn wij zelf voorlopig nog komma’s,
enkel door woorden van elkaar gescheiden.
Uit: ‘Liefde, vrijheid, eerlijkheid, solidariteit, democratie, totalitarisme’, Alles is slecht, gedichten-essays-acties, Leesmagazijn, 2014
Kirill Medvedev behoort samen met de feministische punkgroep Pussy Riot en het kunstenaarscollectief Chto Delat uit Sint-Petersburg tot de jongere generatie schrijvers en kunstenaars in Rusland die zich verzet tegen het regime van Vladimir Poetin. Uit protest tegen het corrupte en ingedutte literaire milieu in zijn land kondigde Medvedev in 2003 het einde aan van zijn literaire carrière. Een jaar later gaf hij ook zijn copyright op, zodat tegenwoordig alleen nog piraatedities van zijn werk kunnen verschijnen.
Alles is slecht bevat een selectie uit de gedichten, essays en acties die de Russische dichter en activist het afgelopen decennium schreef en verscheen bij Leesmagazijn. De vertalingen zijn van de hand van Pieter Boulogne.
