Liefde in tijden van grote poëzie
Natuurlijk, wat dichters verdwenen. Maar de meesten bleven en schreven,
en de liefdespoëzie was terug van weggeweest. Hoe strikter de censuur,
hoe meer kleinkunst. Alles wordt steeds lokaler. Daar heb je Heinrich,
oprichter van de liefdesjeugd. En Wolfgang, die vroeger nog cynische
portretten schreef, schrijft nu vooral strenge sonnetten met versvoeten
over kleine dingen die ook levensruimte willen bedingen zonder dat dwarse.
Natuurlijk, poëzie kan niets veranderen. Ze staan er, allemaal. En onder de grote adelaarsvlag kussen soldaten hun meisjes onder lamplicht en schrijven de dichters steeds vlijtiger
over steeds universelere onderwerpen: de liefde, de liefde
de grootste kracht, de kracht die alles schaft.
**
‘Waar zijn de geëngageerde schrijvers?’, klaagt kameraad Jezjov in de Doema. Zijn stem kaatst van de muren. Natuurlijk, onzindichters hadden te verduren in de Goelags. Maar waar, o waar was het engagement? Moest hij nog meer nuttelozen aangeven om alles bij de les te krijgen? Hij, die zijn ziel offerde om het volk een stem te geven?
Hij, die meer liefde voor het Vaderland had dan voor zijn leven?
Waar is de passie?
Waar het offer dat de dichter de gemeenschap brengt?
**
Ulrich en Ulrike samen op het zwartmos en Ulrike denkt: de gemeenschap
is een heilige dood waard. Hoe kan het zijn dat wat zo vertrouwd is, zo eigen is,
hoe kan de kindertijd zo dicht in het vlees komen?
**
‘Poëzie verandert niets!’ We zien Remco Campert, Remco Campert en Remco Campert
iemand uit een bak water omhoog trekken en terwijl de man naar adem snakt
en luidruchtig de dauw uit zijn longen hoest, ziet hij dat ik het zelf ben, Remco Campert. Remco Campert en Remco Campert.
Poesie ist ein Akt der Bejahung.
**
Megafoon, bushokje. ‘Mijn liefste, neem me mee naar de hemel. Nooit zullen we meer
dezelfde zijn. Mijn liefje, de sterren bruisen. Liefde is de kroon op genade van de mensheid, het heiligste recht van de ziel, de gouden band die ons bindt aan plicht en waarheid, de verlossende principe dat vooral verzoent het hart om het leven, en
is profetisch van eeuwig goed.’
Martijn Benders (1971) is een Nederlands dichter, essayist, filosoof, polemist, grafisch ontwerper en satiricus. Hij debuteerde in 2008 met de bundel Karavanserai, die genomineerd werd voor de C. Buddingh’-prijs. De bundels Wat koop ik voor jouw donkerwilde machten, Willem (2011) en Wôld Wôld Wôld! (2013) werden in 2014 opnieuw uitgegeven door Uitgeverij Van Gennep, waar in 2016 ook zijn nieuwe bundel, Sauseschritt, zal verschijnen.
