Jürgen Smit

De komende weken verkent Samplekanon aan de hand van het asemisch schijven, oftewel ‘een schrijven zonder specificieke semantische code – zonder vaste betekenis, open voor interpretatie.’ (Michael Jacobson) de grenzen tussen het betekenisvolle en het betekenisloze. Dit tweede nummer, dat de komende weken zal aanwassen en voortgroeien, bevat werk van a rawlings, Dirk Vekemans, Jürgen Smit en Jaap Blonk, en interviews met Tonnus Oosterhoff en Michael Jacobson – een spilfiguur in de internationale asemische gemeenschap. Tot slot zullen Sake van der Wall en Menno Lievers zich over de taalfilosofische implicaties van het asemische schrijven buigen.
De derde bijdrage aan het nummer is van dichter Jürgen Smit. Jürgen Smit (1972) schrijft en tekent poëzie, waarin het ongezegde centraal lijkt te staan. Sinds 2007 stond hij op verschillende podia en verscheen zijn werk zowel op papier als digitaal, in Mad Hatters Review en op The New Post-Literate: A Gallery of Asemic Writing. Hij debuteerde in september bij Uitgeverij De Contrabas met de bundel Traliewoud.
[slideshow]

Spontaneous poetry or prose, waar geen computer of typemachine ooit raad mee zal weten

Het asemische schrift is een verademing voor de dichter die zich niet wil laten remmen door de zoektocht naar het juiste woord, maar zijn gevoel, zijn gedachten op het papier wenst te zetten zonder concessies te hoeven doen aan een vastliggend instrumentarium. En daar ligt voor mij dan ook de kern van het asemische schrift zoals ik het hanteer.
Wie heeft er tijdens een telefoongesprek, in gedachten verzonken, niet eens een blaadje gevuld met tekeningen of teksten waarvan je later geen idee had wat ze nu eigenlijk voor moesten stellen of betekenden. En toch kan het niet anders dan dat er iets van het moment van noteren in het schrijven terecht is gekomen. Een weergave van wat je op dat moment gedacht of gevoeld moet hebben. Bewust dan wel onbewust.
Het asemische is voor mij dan ook geen codetaal, geen steen van Rosetta die zich uiteindelijk in woorden laat vangen. En toch geeft het mogelijkerwijs meer prijs over de schrijver of de inhoud dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Worden de tekens aan elkaar geschreven of niet, vertoont het overeenkomsten met het Arabisch, Hebreeuws, Sanskriet of Chinees, is het strak of tegen het slordige aan, is het muzikaal (in de zin van op muzikale notatie) of juist beeldend.
De vraag of asemisch schrijven ook in staat is andere emotionele, culturele of filosofische betekenissen te genereren, laat ik liever aan de lezer. Wel probeer ik diezelfde lezer nog enigszins te sturen door een titel of beeld. Veel van mijn werken zijn dan ook een combinatie van tekening en schrift, waarbij het mij soms net zo veel te doen is om wat er staat, als om wat er juist niet staat.