De bastaardkindgedichten
i.
Je ergste nachtmerrie: een dag jezelf volgen.
ii.
Op wat je let: mannequins met A-cups
mannequins met stijve tepels
mannequins die praten en eten
mannequins die je aanstaren
mannequins met dromen zoals jouw dromen maar dan betekenisvoller
Wat een prachtige crisis. Hier gaat zelden
iets werkelijk verloren zonder een lach of twee.
Stuur ze hierheen. Stuur de mannen, vrouwen en senielen.
Laat ze marcheren naar het Oosten, de plek waar alles komt te sterven,
in kordate pas als het gehamer van een bèta-stad in steigers.
Ondertussen benadert de trefzekerheid van onze pose
een wetenschap.
Je mag dit voelen. Meer nog,
ik raad het je aan. Diep ademen.
Verstom het geluid van de straat,
blokkeer de mensen en je besognes. Dit duurt niet lang. Glimlach.
Dit is hoe het werkelijk is,
leg je nu maar neer en geniet.
Laten we de poëzie laten voor wat het is.
(Stand for something or die in the morning)
Laten we bewonderen hoe Hip Hop het graf van de poëzie delft.
(Stick out the left, then I’ll ask for the other hand)
Laten we erkennen dat zo’n eerlijkheid ons niet ligt.
(The world is kinda cold and the rhythm is my blanket)
Iedere generatie z’n eigen James Deen.
Je kan schrijven: met wie heb ik vandaag best medelijden?
Je kan schrijven: mijn land maakt zich zorgen over groei.
Je kan schrijven: waarvoor heb je vandaag weer gewerkt?
Je kan schrijven: het leven. echt. eenvoudig.
Hou je lach in, alsjeblieft. Dit is
geen lachwekkende zaak. Dit is
niet zoals voorheen, toen de lach
een masker was. Het masker werd
lang geleden gebroken, niemand durfde
het je vertellen, uit angst en omdat
je agressief wordt wanneer men aan
je werkelijkheidsopvattingen zit.
(Just when I thought this culture was open)
In Brussel leg je de eerste steen. Hier zullen we bouwen.
Jaren in de weer met planken, touwen, bakstenen en mortel.
Uit niets meer dan splinters en kloven zullen wij bestaan.
Onze vijanden begraven we zelfs niet, we laten ze wegrotten.
Op onze weg dulden we geen tegenspraak – niet nu. Niet
nu we gaan krijgen wat we vele eeuwen wilden: hysterische poëzie.
⇣ ⇣ ⇣ ⇣
Want, want, want, want want want want want
Daarom, daarom, daarom, daarom daarom daarom daarom daarom
Dus, dus, dus, dus dus dus dus dus
⇣ ⇣ ⇣ ⇣
Je brengt de zaken met elkaar in verband en je verwacht
dat dit goed is. Dat je daarmee duidelijkheid schept, eerlijkheid
oproept en, erger nog, intelligentie demonstreert.
⇣ ⇣ ⇣ ⇣
(you lying to the public like it ain’t nothing
and I just love it, I hope it don’t stop)
iii.
Dit zijn mijn maanden van misdaad.
Ik heb het hem nog exact zo gezegd:
“Je bent een stekelvarken en als je wil
overleven, dan ga je die stekels intrekken.
Je moet eerst leren kruipen voor je kan
lopen.
Vorige week nog was ie bezig dat je moet
prutsen aan eerlijkheidsopvattingen, dat je
geen omelet zonder gebroken eieren dat hij
in dit leven enkel domme mensen vertrouwt.
(When the lights shut off and it’s my turn to settle down
my main concern: promise that you will sing about me)
iv.
Ik ben onironisch hip.
Jonge ouders zijn hip.
Lage rente is hip.
Je daddy issues vermarkten is hip.
Mijn gemediceerde problemen zijn onironisch hip.
The Capital T Truth is hip.
The Wise Old Fish is hip.
The Default Setting is hip.
v.
(I’m one of the hottest ‘cause I flamedrop,
drop fire, and not because I’m namedropping)
Wat ik wil: terugkeren a. naar toen ik in de woonkamer van Ivo Michiels
b. naar toen ik Frank Keizer en Maarten van der Graaff
c. naar toen ik in een taxi in Brussel met Els Moors
d. naar toen ik en mijn poëzie door Jozef Deleu boosaardig
e. naar toen ik de Dichter des Vaderlands mijn zoute nootjes
f. naar toen ik door Michiels’ weduwe aan Barones Van Paemel
f. naar toen ik een dichter, professor en directeur in één keer
(we might not change the world
but we’ll manipulate it)
vi.
Open brief aan Leonard Nolens:
Betreft: hoe het nu verder moet met ons
Geachte Leonard Nolens,
Met veel interesse las ik in mijn vormingsjaren, die nu nog volop bezig
zijn, uw bundel Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen. Indien er nog
wat plaats is op uw lauwerkrans, voeg ik er graag de volgende accolades
aan toe: ‘fucking with our Zeitgeist since 2012’, ‘poetry juggernaut’,
‘grootste nog levende Nederlandstalige dichter’. Enfin, u begrijpt het wel:
ik ben een bewonderaar. In de kamer van mijn hoofd hangt uw
gesigneerde poster aan mijn deur.
Ik schrijf ook gedichten, en ben daar blijkbaar al vrij succesvol in voor
mijn leeftijd. Ik stond al twee keer in Het Liegend Konijn en een keer in
Dietsche Warande & Belfort. Ivo Michiels zaliger noemde mij
veelbelovend, en hield ooit eens een stapeltje van mijn jeugdige poëzie
naast hem op het slaapkastje.
Dit alles om te zeggen: ik wéét waar u vandaan komt. Ik voel dezelfde
pijn. De ergernissen die u aansporen tot schrijven, zijn de mieren die
onder mijn huid zitten. De frustraties die u ‘s nachts in ??? wakker
houden, knagen aan míjn binnenste als hongerige ratten.
U en ik verschillen in weinig meer dan leeftijd en literaire prijzen.
Omdat ik u goed denk te begrijpen, neem ik de vrijheid om een vraag te
stellen: hoe moet het nu verder met ons? Hoe worden wij deugdzaam?
Hoe kunnen wij waardevolle mannetjes en vrouwtjes worden? Is het voor
u, zoals voor mij, niet wenselijker dat we met z’n allen alles laten vallen,
onze families, onze vrienden, onze geliefden, onze jobs, onze steden laten
voor de grafzerken die ze zijn en we met z’n allen samen op een open plek
in een bos verzamelen en het er voor eens en voor altijd eens zijn met
elkaar om niet meer te eten, te drinken, op elkaar of in elkaar te kruipen
en we met z’n allen in fundamentele vriendschap en wederzijds begrip de
dood begroeten, voelen hoe zijn koude ogen ons vragend aankijken
wanneer we dan met z’n allen zeggen: liever niet.
Als u hierop zou kunnen antwoorden, dan zou ik dat op prijs stellen.
Overigens, een vriend van me loopt al maanden met de versregel “Het
gas kruipt steeds trager door mijn buizen” in zijn hoofd. Enig idee van
wie dit is? We dachten dat een van uw onsterfelijke verzen was, maar
hebben geen geld genoeg om uw Manieren van leven te veroorloven.
Vriendelijke groet,
Arno Van Vlierberghe
Brussel 27 maart 2014
vii.
Het is 2014 en overal waar je keek, zag en zie je kanker.
Kanker in de moeders. Kanker in de buurvrouwen. Kanker
in de gebouwen, kanker in de hoofden, kanker in de politici,
kanker in de economie, kanker in de klaslokalen, kanker
in de dure borsten van Angelina Jolie.
De poëzie, denk je, mag ook hierin niet achterblijven:
waar blijft onze kanker?
viii.
Eh! Comment aurais-je pu prévoir le destin qui m’attendait? Comment le puis-je
concevoir encore aujourd’hui que j’y suis livré? Pouvais-je dans mon bon sens supposer
qu’un jour, moi le même homme que j’étais, le même que je suis encore, je passerais, je
serais tenu sans le moindre doute pour un monstre, un empoisonneur, un assassin, que
je deviendrais l’horreur de la race humaine, le jouet de la canaille, que toute la
salutation que me feraient les passants serait de cracher sur moi, qu’une génération
tout entière s’amuserait d’un accord unanime à m’enterrer tout vivant?
[fade to black]
[voice over 00:00:12]
In dit klaslokaal bevinden zich 124 jonge Vlamingen en
in hun hoofden woekert de kanker in alle richtingen, en
56 van hen zullen dit jaar nog een familielid verliezen en
102 van hen gaan voor de dood 2 à 3 partners verslijten en
41 mannen en 68 vrouwen gaan in Vlaanderen sterven en
bij 28 van hen zal het passief roken zijn geweest. Geen
zal de dood oprecht aanvaarden. Allen zullen ze lijden.
[credits]
ix.
a) (Begin in Gent.) We houden dit voor mogelijk:
we geraken er misschien nooit. Ergens onderweg
vallen we uitgeput neer en zullen we zijn verslagen.
Van radicale oprechtheid kan je niet leven.
Moe en uitgehongerd laat je stem het afweten,
veel sneller dan je verstand. En respect,
laten we niet beginnen over respect.
Je zag drie Noord-Franse kinderen poseren
bij een aangespoelde bruinvis en al dat jij bedenkt
is dat je ze de kop wil inslaan met een zware kei.
Is dat respect? Is dat radicale oprechtheid?
Ik ken jou al drieëntwintig jaar en negen maanden,
volgens sommigen langer, misschien altijd wel al.
In jou schuilt geen moed. In jou schuilt geen gevoel.
b)
In de eerste klasse ontdoet men zich van zijn schoenen.
Enkel zo maakt men de boodschap helder en transparant:
de eenentwintigste eeuw wordt bevolkt door bohémiens.
In hun eenzaamheid voelen ze een historische angst.
Door Sartre bevrijd slijt men zijn dagen aan het tastbare:
Solidariteit, collegialiteit, broederlijkheid, veerbaarheid, dienstbaarheid.
Elke burger interioriseert het interioriseerbare. Zoals daar is:
De ontmaagding is een privédaad. Er is altijd een markt.
Verandering is noodzakelijk. Openstaan voor multiculturaliteit
is een daad van verzet. Je net lang genoeg verzetten tegen vernieuwing
is respectabel.
De mens kent zijn soort, is op de hoogte van zijn demonen. Dit zijn
waardevrije feiten, ontworpen om ons bij te staan in de tijd.
(I’m not the next pop star, I’m not the next socially aware rapper
I am a human mothafuckin’ being, over dope ass instrumentation)
x.
xi.
Gedichten voor eenvoudige mensen:
Vlaanderen i.
Parelwitte luchtkastelen
op nagelaten mest.
Daar groeien jullie zonen en dochters,
zekerheden die over onze nieuwe morgen
hun slaap niet zullen laten.
Maar de mensen hebben muren nodig.
Waar de velden bunkers ademen
en de kinderen destijds kwamen sterven
hangen nu de vlagjes uit.
Waar de auto’s feestelijk blinken,
wordt het dichtslibben van dromen
haast iets hoorbaars.
xii.
1. Mijn verstand is onbruikbaar, het vereist steeds meer
koffie, steeds meer roes. Het is een meevaller dat ik
knap ben voor een Westerse lafaard.
2. Iedereen wéét toch dat je enkel met positieve herinneringen
loyale klanten kweekt.
3. Was ik een oncoloog, dan nog trok ik mijn handen af
van deze kanker. Het kent geen richting, geen gevoel.
4. Ik dacht dat bepaalde problemen een, laat ons zeggen, universele hardnekkigheid
vertoonden. Er is, zogezegd, pertinente nood aan preventie. Binnenshuis, buitenshuis.
Elke dag eindigt ergens wel een wereld. Een moeder sterft, een familiehond krijgt kanker,
een tram valt stil tussen Meiser en Diamant en de rookontwikkeling maakt tig
doden.
5. De God van de zelfstandige moeder is een milde God.
Hij houdt van al zijn zonen en weet niet wat framing is.
Wanneer De Oudste ‘s avonds verslag uitbrengt, zegt ze:
BovnalbminengotBovnalbminengotBovnalbminengot.
Voor sommige zaken is er geen tijd genoeg op Aarde.
6. Kon ik in al mijn barmhartigheid Afrika maar SHIFT + DELETE’n.
7. Dromen is dromen van een hoer
die een mooiere hoer omhelst
in haar droom.
(so the next time I talk about money, hoes, clothes,
God and history in the same sentence)
xiii.
Luister eens, jij met je kanker.
Er is niets, maar dan ook niets
dat ons regeert. Niet het verstand,
niet de emotie, en al zeker niet de
willekeur. Wij zijn prachtig, uit
niets meer dan onszelf.
Vertrouwen op Domme Mensen:
Hoe Je Van Je Omgeving Je Slavenrijk Maakt.
0 reacties | permalink | delen | rapporteren
Zelden klonk een stilte zo echt
(21st century is coming, 20th century almost done
a lot of things have changed, a lot of things have not)
Zelden voelde ik mij een echte stem
(Time is running and passing, passing and running,
running and passing, passing and running)
Zelden heb ik mij zo gehecht
xiv.
(herbegin in Leipzig) Ik heb tradities. Ik verzin voortdurend tradities. In de
Universitaire Bibliotheek ontleen ik Leaves of Grass, telkens hetzelfde exemplaar,
telkens dezelfde hoop op erkenning. Ik zeg dingen als “Een land dat zijn bier in halve
liters schenkt, is een land waar ik wonen kan”. Ik heb ideeën. Ik verwar eerlijkheid met
sociaal onaangepast gedrag. Ik veins vaak het sociaal onaangepaste. Ik ben op velerlei
manieren een triestig figuur, denk ik. Het lijkt te werken.
xv.
De waarheid is dat ik uit meerdere adressen besta.
OORSPRONG Languedoc Wandelwegen 57
VORMING Windmolenstraat 39
OPLEIDING Edmond Mesenslaan 2
LIEFHEBBEN Léopold Wienerlaan 93
Men draagt mij, van rustpunt naar rustpunt. Een leven lang zal men mij dragen.
Vrij van haat en afgunst
leid ik een leven van prachtige armoede.
1# Ik ken geen armoede
2# Ik ken haat en afgunst
3# Ik ken mijzelf niet
(Is het arrogant om nu al, op dit beginpunt, je hele reisweg te overzien?)
Vele ijkpunten later zal men mij vertellen dat ik controle dien uit te oefenen op wat ik
denk en waar ik dat doe
De gevolgen zijn niet in te schatten
Ik denk busrijden wordt plots heilig en tramrijden wordt hilarisch door al die verse
empathie
De krochten van andermans gezichten verlopen zonder oordeel terwijl ik over rails,
wegen en zwakke ruggen glijd
Ik denk deze soevereine compassie heeft niets met opportunisme te maken en maar
goed ook
(het restjesvolk glijdt niet, het klotst en schuurt en iemand
willen zijn is een strijd — uitstappen doe je niet zomaar)
xvi.
Ik begrijp geen letter van Thomas Piketty.
Ik heb vrienden die moeite doen. Bewonderenswaardig en ijdel. Ondertussen
pleeg ik mij zorgen te maken over steeds fellere metastase, steeds meer Belgen.
Met moeite begrijp ik wie er nu al die Fatwa’s (‘een juridisch advies in de islam, dat door
een godsdienstige wetspecialist wordt uitgevaardigd met betrekking tot een specifieke
kwestie’) uitspreekt en of dit niet de
ideale bestraffing is voor Britse sletjes die pijpen voor een gratis cocktail.
xvii.
Sinds Fukushima verkopen de pruiken van Paula Haar Design
als zoete broodjes in mijn stad. In het juiste licht lijken ze net echt.
xviii.
In een muffe kamer repeteert Hitler een reeks belachelijke handgebaren. Toen
ik deze ochtend wakker werd wist ik dit niet. Nu kan ik er niet meer omheen.
xix.
Gedichten voor principiële symbionten:
Vlaanderen ii.
Zonen en dochters, opstaan of niet:
wij zijn hetzelfde verhaal steeds weer.
Onze niet voor niets verlichte straten
staan ’s nachts blank van al te luide
middelmatigheid.
Over leven wordt hier niet gesproken,
niet doodgaan is het hoogste doel.
Al komen huis, tuin en keuken in de buurt,
wij blijven een doldwaas gebrek.
Aan ernst, pijn, aanvaardbare vijanden.
Of liefde voor symbolen.
En dus: het zilveren servies van mamalief,
– oorsprong van zoveel stroperige ruzie –
verpatst voor vijf gram en twee lijntjes,
de courante prijs voor je principes.
Tegen deze honger is geen moeder meer bestand.
xx.
xxi.
Zei Ali Shaheed Muhammed niet dat extreem narcisme en empathie hand in hand
gaan wanneer je verslaafd bent aan bevestiging?
En bedoelt Scroobius Pip niet dat het Amerikaanse feminisme, in tegenstelling tot het
continentale feminisme, dreigt te ontsporen over semantiek en
woorden als cunt?
Ik greep wederom naast de Grootste Onderscheiding. Principiële symbiose is een
uitgangspunt als een ander.
