In het #reine komen
Vorige week hoorde ik over de man die stiekem biechtte, als kind. Hij werd opgevoed door atheïsten,
maar zat op een katholieke school. Iedere week moest hij stiekem biechten, want iedere week was hij niet
naar de kerk geweest. Iedere week liep hij de kans om in de hel te komen.
Iedere week gezondigd, iedere week gebiecht. Hij en het geloof stonden quitte.
Deze maand zondigen we veelvuldig. Of we nou gelovig zijn of niet. We hebben vertrouwen in het nieuwe
jaar, de schone lei, de frisse moed. Mijn goede voornemens zijn me zo bekend dat ik ze niet eens meer op
hoef te schrijven zoals vroeger. Ik ken ze uit mijn hoofd, ze lopen mijn deur plat deze eerste weken van
januari. En ik zeg: “Kom maar binnen zonder kloppen, jullie kennen de weg. Jammer dat ik jullie al zo’n tijd
niet heb gezien, maar het was me dan ook het jaartje wel. Let niet op de rommel, ga gerust ergens zitten.
En blijf zo lang ik jullie te eten geef. Blijf tot ik jullie vergeet.”
Soms kom ik na een half jaar zo’n lijk genaamd ‘Elke avond meteen de afwas doen’ tegen in het
gootsteenkastje. Dat ziet er dan wel wat onaangenaam uit, stinkt ook wel zo midden in de zomer. Maar
deze eerste week van januari is het kadaver aardig opgeknapt, moet ik zeggen.
We biechten ook graag. We biechten op twitter. Terwijl Facebook het sociale medium is voor de foto’s
waarop je gehuld in bikini gezeten op een olifant uit een kokosnoot drinkt, is twitter de plek waar we
klagen. Ook over onszelf. Via twitter willen we de wereld laten weten dat ook onze poep stinkt, dat
ook onze trein niet rijdt, ook onze koffie op is. Dit opscheppen versus klagen zal iets met een visueel
medium versus een schriftelijk medium te maken hebben. ‘Ik zit nu in bikini op een olifant uit een
kokosnoot te drinken’ is weinig retweetable, al zullen al die ‘vrienden’ op Facebook die het je zo gunnen
(want dat doen we, alle 689) het vast hartstikke leuk vinden. Voor een populaire tweet kun je beter
van dat beest afdonderen en dat ‘ie dan over je heen schijt. Of je raakt die olifant kwijt en je vraagt aan
@caricevanhouten of ze dat please wil retweeten en dan gaan al haar tweehonderdduizendplus volgers
die olifant helpen zoeken. Of ze denken gewoon: “Haha, sukkel.” Zoals ik (zoals ik dat denk, niet zoals ik
sukkel).
De afgelopen dagen heb ik moeten lezen dat de ene helft van mijn twitterfeed zich stoort aan de dikke
mensen in de sportschool terwijl de andere helft (de onwaarschijnlijk dikke mensen, me dunkt) opbiecht
toch niet naar de sportschool te gaan, ondanks het goede voornemen. Twitter is leedvermaak.
Maar dat niet alleen. Er is namelijk iets veranderd.
Er is een nieuw goed voornemen mijn huis binnengedrongen. Hij moet met de rest zijn meegelopen,
onopvallend, een party basher. Eerst viel hij, onwennig ronddolend bij de salontafel, niet echt op tussen
alle anderen. Tot hij ’s ochtends vroeg aan mijn bed stond. Tot hij in de trein naast me ging zitten. Tot
hij zachtjes in mijn hand kneep terwijl ik een loeimooie hipstamatic-foto van mijn nieuwe schoenen op
Facebook wilde plaatsen. Tot hij me in mijn gezicht sloeg vlak voordat ik op twitter wilde schrijven dat ik
met mijn nieuwe schoenen in de poep ben gaan staan #altijdwat. Hij heet ‘Minder sociale media’, vertelde
hij me net. Hij is tegen opscheppen én tegen klagen. Tegen jaloezie én leedvermaak. Hij gaat me een hoop
tijd besparen, zegt ‘ie.
Ik hoop dat hij snel oprot, maar hij lijkt redelijk vitaal. Misschien omdat hij nieuw is? Vanochtend kwam ik
erachter dat voornemen ‘Iets in mijn haar doen’ zich in de wc had verzopen, dat voornemen ‘Je niet meer
storen aan rotjongens’ zich van het balkon had gestort.
Maar hij is er nog. De hele tijd. Ook nu.
En daarmee hebben wij een probleem, jij en ik. Ik zou namelijk niet weten hoe ik moet stoppen met
schrijven tenzij ik een uitstapje maak naar die demonische sociale media.
Misschien moest ik maar eens beginnen met roken.
Anna van Leeuwen (1982) is web- en eindredacteur van kunsttijdschrift Kunstbeeld en redacteur vanhard//hoofd. Na haar studie Wijsbegeerte schreef ze over hedendaagse kunst voor o.m. Tubelight, de Volkskrant en Liefde in de stad. Op hard//hoofd schreef en schrijft ze verhalen naar aanleiding van contactadvertenties en oproepen in de Albert Heijn. Zie ook: www.annavanleeuwen.nl
