Robin Ramael

onvolledigheid


vertel me niet wat ik gemist heb;

het jaar kruipt open als een brandend stuk papier

en ik ben eindelijk wakker, slof in berentrui tot in de keuken,

open de koelkast en doe hem weer dicht.

verdoofd laat ik de pannenkoeken aanbranden, zet me neer

en eet ze toch op, een magere straf voor een degoutante klootzak.

fucking idioot.


het is geen oorlog, maar op de klok van twaalf,

elke eerste maandag van de maand

komen er sirenes door de ruiten. de koffie trilt,

de eenden zwijgen, de suiker vloeit.

ik typ: ‘economie is een gevoel van paniek’

en kruip terug in bed.


het internet doet raar,

het zit me al de hele ochtend aan te staren

alsof het iets van me verwacht. af en toe

zal het met vol gewicht gaan zitten op mijn borstkas,

me de handen op de wangen leggen en me tongen tot ik proest.

het zit niet in je hoofd. er is iets mis,

laat ik het in mij glijden. ik ben de pijn

al lang gewoon, hoe het prikt en wringt,

en hoe eens het trilt, het mij bezit.


noem het een ritueel, data die per ongeluk

tot iets gecombineerd de plooien in mijn buik

verkent, weet wat ik lekker vind. ze dendert

door de kleine hersenen, wordt gezoogd

aan de neuronen. ik ben een van de filters

die pixels schokkerig omzet tot haptische feedback,

een trechter voorspelling-correctie

tot bargraph in een pdf uit reportlab.


pas in subspace komt mijn lijf tot bloei.

in de lieve dreiging van vernietiging

durft mijn stem nog te bestaan, te zijn zoals hij is;

teer en dwingend, ongelofelijk maar waar.

wie heeft er mijn lichaam gestolen;

en vooral: wie wil het nog terug?


even is de drup van dopamine op lakens een stilte

die vasthangt als zout in de mond. grijp niet

naar de keukenrol, kijk niet naar opzij,

het zou het verpesten. blijf nog heel

even hier, tot je spieren verzakken en veeg dan

de schuld van je smerige dijen; vergeet het, negeer het,

vergeef tot het bonkt.




Comments

Robin Ramael is dichter, activist en ingenieur. Hij is afkomstig uit Brussel en woont en werkt in Amsterdam.

Ezra Hakze

Ik bevrijd een leeuwin uit de dierentuin
Zodat ik zelf in haar kooi kan zitten

Lees verder

Marieke Ornelis

ik ben groot, blond en prachtig
toch word ik geslagen met een knuppel

Lees verder

Ann Cotten

Continuïteit instrueert zonder woorden, via afkeer, verveling en een lange periode van vertrek. Woorden kunnen dat niet vervangen.

Lees verder

Samuel Vriezen

Wie gaan jullie zijn, onzichtbare vrienden, wezens die weten?

Lees verder

Sixtine Bérard

in de keuken hoor ik linoleum de dagen dragen / en in mijn vuist schuilt de aardbei en weer wordt de boreling op mijn schoot gelegd

Lees verder

Obe Alkema

Geen big deal, geen opwinding, en zeker geen grote verrassing. Werkelijk! Dat is ongeveer hoe het ging (zoals ik al zei).

Lees verder

Adriana Kobor

[verleidelijk] De gasleidingen onder
de Noordzee opgeblazen
[onbekende dader].

Lees verder

Rodante van der Waal

geboorte is haar kind nooit kwijt
maar soms is ze koud en traag
twijfelt ze over het juiste moment

Lees verder

Casper Burghgraeve

Onderzoekers zijn het er over eens dat ik in parataxis schrijf
Ze zien ook een link tussen dit en het syncretisme

Lees verder

Zindzi Tillot

Ik had een droom over Parijs maar ik kan me niet meer herinneren waarover hij ging

Lees verder