Nils Chr. Moe-Repstad

6e vergiftiging

 

Na het feest, lieveling:
‘als je bij mij blijft staan, zul je horen
dat vogelzang altijd al ritueel was’

wie van gezang houdt, houdt van het schrift
als een oeroud ritueel

ik ben het hallucinerende drijven
naar dat wat nog niet giftig is
een droevigheid van water en zware metalen
onder het duistere, lichte, levenloze

het is de gedwongen psalm van het afscheid
langzaam over de vlakten
snel over de meren

maar ik draag je en je krijgt
een sleutel tot al mijn organen
en een kus als we ons de dood aanvriezen
zonder tijd voor een vuur of theorieën

ik kijk in de boekenkast
en hij valt uit elkaar
als een hoop foto’s
van de eerste eeuw van de fotografie:

over de wiskunde van de natuur

de diameter, het volume, de vochtigheidsgraad
van onze lippen

het begon met de boom, het papier
met de hand voor ons gemaakt

ik ben te zwak voor schrift
en liefde nu:
als je één voor één mijn organen opent
zul je zien dat ze door woorden worden besmet

en misschien krijg je
een septische shock
waar de sleutels ingangen naar boeken worden

de vlakten, de meren, de rivieren, de zeeën
en de tranen

uit de jeugd, duister gepolitiseerd
de gekte van een moeder, maar de bruid
de bruid uit de jeugd, de lichtgevende huid

‘je bent het meisje, meisje, je bent het meisje’

de rituelen werden ouder en ouder
onmenselijk en hard menselijk

van de bijbelplaats
maakte je een botanische tuin

‘kom naar de klaprozen in de gedichten kijken’

je gooide degene die je in mijn ogen zag
weg en vaarwel werd het langste woord ter wereld

maar als ik je boekenkast zie
is die perfect
ik pak er een boek uit en lees:
‘alles wat we hebben gezegd, alles wat we hebben gedaan’

er zijn geen foto’s van
Caïro, New York, Bangkok, Nairobi

en hoewel ik niet meer kan schrijven:
twee streepjes zout over je wangen

ik laat die herinnering aan een boogbrug bengelen
als een filmrolletje

 

9e vergiftiging

 

Vijf mannen met een kettingzaag onthoofd
de hoofden bij de families bezorgd
met de pik, de ballen
afgesneden en in de bek gestopt

zal ik zeggen dat ik vergeten ben
maar door de longen tevoorschijn word gehaald
dat de kartelmoorden afhankelijk zijn
van de precieze samenstelling van de lucht

Mexico-Stad is een massamoordenaar
de perfectie van miljoenen jaren
is een paar decennia roofmoorden
het is de lucht, het zijn de longen
veertig miljoen longen:
‘op de warmste dag in de stad
worden honderdduizend vermoord gevonden
met een uitlaatpijp in hun mond.’

we zijn te jong voor deze dodelijkheid
de enorme verandering van een paar graden:
dat we in een microseconde niet kunnen
besluiten om aan seringen te ruiken

de snelheid van het universum, de traagheid van het universum
de vulkanen, de ijstijden, de oersoep
zo toevallig, zo precies dat als je het verschil
in temperatuur meet van de mondingsvlammen van vijf wapens
sterven we allemaal door één schot in het hoofd

de dood van een ster, het geweld buiten de wereld
de veiligheid als je een kind over de wang aait
of het hoofd eraf kapt, is hetzelfde
‘vergeet niet te ademen’: er staat buiten een boom
met longen aan de buitenkant

ik zal hem omzagen met een kettingzaag
ik wil het hele jaar de zee zien
ik wil door het heiige de zee zien
zaag een laan om en stook
in de herfst, de winter en de lente

ik heb de takken van een familie afgezaagd
de wilgenfamilie, de familie van de laan:
de stadsparken, de pleinen, de avenues

ik heb de takken van een familie afgezaagd
op het balkon zitten zwermen
spreeuwen, merels, vinken, gierzwaluwen

unnumber’d birds glide through the aerial way

als ik de vleugels van alle vogels afknip
zie ik de zee beter, als de zee verdwijnt

zie ik de zee het best

als de atmosfeer niet heel precies
de atmosfeer was

 
In 2014 verscheen van de Noorse dichter Nils Chr. Moe-Repstad (1972) 19 forgiftninger, zijn negende bundel. Onlangs verscheen 19 vergiftigingen, de integrale vertaling van deze bundel bij Azul Press. De bundel werd vertaald door Liesbeth Huijer. 

Comments

Tim Bongaerts

er is weinig voor nodig
een korte ontkoppeling 
van je lichaam 

hoor je het bot kraken?

Lees verder

Simone Atangana Bekono

UHH,,,I AM SORRY I KNOW NOTHING OF FORM!!

er wordt veel over me gefluisterd
ik mis tucht dus ik vraag stergespreid om tucht

Lees verder

Yinni

GEGROET BODHISATTVA VAN HET AFVAL

Lees verder

Rozalie Hirs

ik doe mijn haar
[thema en variaties]

Lees verder

Angelika Geronymaki

diep in de aardkorst gaat de tektonische grens
gebukt onder een saboteur, voor hem het onderrijk,
anti-oceaan e.d.

Lees verder

marwin vos

de teksten opnieuw doorgenomen op de woorden

– zelfmoord

– moord/uitsterven

– weigeren

– joy

Lees verder

Yasmin Namavar

ik kniel voor de bloemen, de velgen
gebukt onder het lichaam
als ik opkijk
ligt er een kind tussen mijn benen

Lees verder

Alara Adilow

Dysforie diaspora dysforie mijn
en laat me daarna spreken
Met dit bijeengeraapte vocabulaire
van ingestorte dingen: steden ideeën idealen familie economieën.

Lees verder

Max Urai

De auteur wil de volgende personen en instanties bedanken voor hun hulp bij de totstandkoming van deze roman.

Lees verder

Anne Marijn Voorhorst

 In het Westfield Forum ruikt het niet naar urine maar naar
    parfums van alle bezoekers, plus die die er te koop zijn, plus die van de zangeressen die
    door Les Halles galmen

Lees verder