Dean Bowen

de dingen die we


je ruist mij een

teveel. etaleert
een aanklagen
vanuit een gewelfde
lichamelijkheid. ik gebaar
dat er niets
in de loopgraven
wacht op ons. het zou
uitlopen op een
staarwedstrijd.

kinderachtig zie ik
je de handen keren.
bevestigen dat er geen
woord tegenovergesteld
aan kloksgewijs ligt. dat
dit doelt
op een ongemak
verfomfaaid. we
negeerden de tekens.

het is te danken
aan je drang te
bewaren. die fiere
onaanraakbaarheid
in de winter van
onze rituelen. het
benadrukt de
noodzaak van een
kruimeldief. ook
dit bezonk en werd
vergeten.

 

maar jij bent anders


Wij leiden elkaar
van onze voeten af.
Laten het voor brood en spelen doorgaan

“zij die sterven gaan”

We wedijveren oppervlakte
schavingen.
krassen langs de groeven herhaald of
ontrafelen elkaar. Het ontbreekt mij
de luxe je kanttekeningen te negeren.
Wortels van een gedeeld
geweest

in de hoeken
van ogen. Het puntje
van je tong. Alledaagsheid
behoeft geen complementeren
Ook deze stem draagt geen volkeren.

Spaar me

je waarnemingshorzion kantelt. vangt
de ondoorzichtigheid
van dit vormloze

maar ik ben niet anders.
Geloof me.


Deze gedichten werden geschreven voor het programma over microagressie in Perdu dat plaatsvond tijdens Brainwash 2015.

Comments

Dean Bowen (1984 ) is een .poeet .performer .psychonaut, woonachtig in Rotterdam. Maakt onderdeel uit van het WakkerLicht collectief en is een van de vaste workshopdocenten van het 'Louder Than A Bomb' educatieproject van Poetry International. Staat regelmatig op podia in zowel Nederland als België. Bezoek voor meer informatie zijn website http://www.deanbowen.nl

Angelika Geronymaki

diep in de aardkorst gaat de tektonische grens
gebukt onder een saboteur, voor hem het onderrijk,
anti-oceaan e.d.

Lees verder

marwin vos

de teksten opnieuw doorgenomen op de woorden

– zelfmoord

– moord/uitsterven

– weigeren

– joy

Lees verder

Yasmin Namavar

ik kniel voor de bloemen, de velgen
gebukt onder het lichaam
als ik opkijk
ligt er een kind tussen mijn benen

Lees verder

Alara Adilow

Dysforie diaspora dysforie mijn
en laat me daarna spreken
Met dit bijeengeraapte vocabulaire
van ingestorte dingen: steden ideeën idealen familie economieën.

Lees verder

Max Urai

De auteur wil de volgende personen en instanties bedanken voor hun hulp bij de totstandkoming van deze roman.

Lees verder

Anne Marijn Voorhorst

 In het Westfield Forum ruikt het niet naar urine maar naar
    parfums van alle bezoekers, plus die die er te koop zijn, plus die van de zangeressen die
    door Les Halles galmen

Lees verder

Cookie Mueller

Twee mensen – Baltimore – 1964

Vertaling: Lars Meijer

Lees verder

Peggy Verzett

bij het nawoord van het voorwoord
drijft groteske badeend in het park

Lees verder

Thomas Tidholm

Vanuit de ruimte kun je zien hoe over de aarde wolken en
        onbeheerde ecosystemen tevoorschijn worden geveegd.

Lees verder

Rozalie Hirs

kus de afwezigheid van kennis gedoemd tot waarheid
werkelijk open en wendbaar als een ziel onherroepelijk

Lees verder